İnsan birtakım sözcüklerin tam manasını bazen yaşayarak bazen hissederek bazen ise görerek öğreniyor. Mesela hasret mesela ayrılık mesela uzaklık…Hepimizin hayatında bir hasret bir ayrılık bir uzaklık yaşanmıştır. Hasreti ele alalım evvel. Hasret, bir şeyden uzak olmak ve ona kavuşma isteği. O anda orada, yanında olma isteği. Ayrılık? Kavuşmanın diyalektiği olabilir mi? Aslına bakacak olursak bu bir masayı ayakta tutan dört değerli ayak. Mutluluk ise dantelli masa örtüsü.
Uzaktayken, ayrılık yaşarken hasretle tanışır insan. Hasret hissini tadar. Hani Orhan Veli’nin dediği üzere “Bilmezdim müziklerin bu kadar hoş, kelimerinse kifayetsiz olduğunu. Bu kedere düşmeden önce” İnsan ayrılığı, hasreti, kavuşmayı bu kadar bilmezdi uzağa gitmeden önce!
Uzak! Uzak diye bir var mı hakikaten? Tıpkı kentte, birebir ülkede birebir kıtada hatta aynı gezegende olduğumuz sürece uzak dediğin neresi? Hududu var mı? Hepimiz tek bir gökyüzü altında toplanmadık mı? Uzak nedir öyleyse hiç gidilemeyen hiç varılamayan mı? Kilometreler, dağlar, denizler bizi sevdiklerimizden dostlarımızdan ayırabilir mi? “Sevdiğimiz biri ile olmak istiyorsak esasen orada değil miyizdir? ” diyor Richard Bach. Uzak diye bir yer yok elbette. Hele günümüzde hele şu Milenyum çağında. Elimizde cep telefonları, bilgisayarlar, tabletler, facebook, whatsapp, viber, v.b varken yıkarız dağları denizleri kilometreleri…Tabi ki burada aslolan yürek uzaklığı.. Yüreğinden hissedersen mesafe yoktur. Taa uzaklardan bir e-posta, bir küçük günaydın iletisi ya da bir telefon sesi içimizi ıstmaz mı?
Ömür bu. Her daim hareket halinde. Herakleitos’un da dediği üzere “Her şey akar!” Madem ki tıpkı ırmak bir sefer daha giremeyeceksek o halde hasret, ayrılık ve uzaklık da sona erecektir cihanın devinimiyle. Bir ayrılık bir uzaklık…Ve sen, ben ve biz kavuşacağız. Masa örneğimde olduğu üzere dört yanı dört başka ayak dört farklı his: Ayrılık, uzaklık, hasret ve kavuşmak..
“Bahaneyi bir kenara bırakmalı beşerler, zira aralar dokunmaya manidir sevmeye değil” diyor Leo Buscaglia. Ne de hoş diyor. Uzak sevdirir. Uzak özletir. Uzak bağlatır. İnsan uzaklaştıkça özler. Toprak sudan uzaklaştıkça çatlamaz mı hasretten? İnsan uzaklaştıkça sever. Yok o denli gözden ırak olan gönülden de uzak olur tabirine sığınmak. Gönül inadına daha da koynuna giriyor geceleri uzakta olanların. Efsane aşkların sebebi değil midir uzaklık. Aralar sevgiyi yok etmez çoğaltır. Bazen tıpkı anda telefonlara sarılırsınız, bazen de bildiriler çekersiniz sevdiğinize. Bu özel anlara şaşırır işte düşüncenin gücü dersiniz. Bunun tek açıklaması; seviyorsunuzdur, seviliyorsunuzdur. Sevdikleriniz sizden kilometrelerce uzakta olsa da yalnız değilsinizdir. Sizi düşündüğünden emin olduğunuz dostlarınız, sevdiğiniz varsa asla güçsüz değilsiniz uzaklarda. Gönüle dokunmayı bildikten sonra, ister on adım ötede ol ister deniz ötesinde. Sevgi ara ile orantılı değildir, ne kadar içtenlik taşıdığı ile orantılıdır. Farklı kentlerde, farklı ülkelerde de olsanız farklı farklı hayatlarda yaşasanız, bazen badirelere devalar ararsınız, sevinçlere kutlamalar yaparsınız farklı ayrı şehirlerde… Onun ne hissettiğini biliyorsunuzdur. Radyoda hasret dolu bir müzik çalar siz şarkıyı değil dostunuzu dinlersiniz. Keşke sende gelebilseydin ile başlayan buluşmalar anlatılır saatlerce sonra biraz hayıflanılır beraberce. Bir anda fark edersiniz ki oradadır. Aslında daima yanı başınızda. Onun kentine ilişkin kültürel faaliyetleri araştırırsınız internet sayfalarında. Birlikte programlar yaparsınız gerçekleşmeyeceğini bilseniz de hayal kurmakta parayla değil ya kardeşim deyip gülüşürsünüz telefonda…
Bazen hasretiniz o denli sarar ki vücudunuzu ona dokunmak, yüzüne doya doya bakmak istersiniz. Birinci uçakla ya da birinci otobüsle apansızın çıkmak istersiniz karşısına.. İşte uzaklarda dostluk bu türlü bir şeydir. Onun kalbiyle hissetmeyi öğrenirsiniz, anılara masraf, tekrarlarla yaşarsınız farklı kentlerin inadına… Çünkü dostluğun kilometre tanımadığını en güzel siz bilirsiniz. Vedalar canınızı sıkmasın. Yeni bir buluşma için, Merhaba demek için bir Hoşça kal gereklidir. HOŞÇAKAL!…
