Sevgi; bir şahsa ya da bir şeye karşı samimiyetle duyulan ilgiyi, yakınlık hissini, gönülden bağlı olmayı ve derin sevecenliği tabir etmektedir. Erich Fromm sevmeyi bir sanat olarak değerlendirmiştir. Erich Fromm’a nazaran sevgi edilgen bir tavır değil hayli etken bir halde olmaktır, bir şeyin içinde var olmaktır. Yalnızca sevginin güçlü hissine kapılmak değil; bir karar vermek, bir kelam vermek üzeredir bu etkenlik. Sırf sevgi alma isteğiyle yöneltilen sevginin olgun ve sağlıklı bir sevgi olmadığından bahsetmektedir. Sevgi öncelikle vermektir, almak değildir. Kişi karşısındakine aslında kendisinden, sevinçlerinden, bilgisinden, kederinden verir. Bütün insanca özelliklerini sevilen beşere yöneltmektedir. Münasebet içinde kendisinden, ömründen bir şey koyar ortaya ve tüm bunları almak için vermemektedir. Karşımızdakinin sevgisinden emin olduğumuz vakit sevgi verebileceğimizi düşünmemiz, sevilme isteğimizi her vakit üstte tutarak karşılığa odaklanmamız sevilme sorunu içerisinde kaybolmamızı sağladı. Üretmekten çok tüketmek isteğimiz üzere bağlarımıza, en derin hislerimize yansıdı. Kendimize dönüp baktığınızda nitekim neleri karşılıksız seviyoruz?
Erich Fromm olgun sevginin nasıl olması gerektiğini, insanın buna nasıl ulaşacağını en hoş biçimde tabir etmiştir diyebiliriz. Olgunlaşmamış sevgide “sana gereksinimim olduğu için seviyorum” tabiri yerini, olgun sevgide “seni sevdiğim için sana gereksinimim var” a bırakır. Kişinin sevmeyi gerçekleştirebilmesi için belirli bir olgunluk düzeyine ulaşmış olması gerekmektedir. Karşısındakini nitekim olduğu üzere tanımayı, anlamayı ve kabul etmeyi gerektirir. İki insanın da kendilerini iki farklı varlık olarak algılaması fakat birbirlerine açılarak bütünleşmeleridir. Kişi kendisinden kopmamalı, kendisini olduğu üzere hamasetle ortaya koyabilmeli ve tıpkı cüretle karşısındaki kabul ederek dinamik bir birliktelikten kelam edilebilir. Durum bu türlü olunca münasebet içerisinde bir arada dönüşmek, büyümek mümkündür. Sevginin düzgünleştirici gücü de buradan gelmez mi? Birini hakikaten sevebilmenin tüm insanları ve dünyayı sevmenin başlangıcı ve devamı olduğunu söyleyebiliriz.
Bahsettiğimiz bu sevginin bağ içerisinde nasıl dönüştüğü, verme üzerine odaklanırken hudutlarımızı ilgide korumak bazen baş karıştırıcı olabilmektedir. Aslında karşımızdaki bireye şartsız bir kabul gösterdiğimizde ilgi içerisinde sonlarımızı korumak da kıymet taşımaktadır. Kişinin kendisinden kopmaması gerektiğinden bahsederken kendisini muhafazası gerektiğini de vurgulamak gerekir. Olgunlaşmış sevgi de sonlarımızı koruyarak sevgi ve hürmet göstermemiz mümkündür. İlgi içerisinde sonlarımızı koyarken dikkatli ve uyumlu olmak, kendimize ziyan vermeden karşımızdaki şahısla uzlaşabileceğimiz tahlil yolları bulunabilir. Bir ilgide her iki kişinin de muhtaçlıklarının karşılanabilmesi için açık bir bağlantının olması, başka kişinin hislerini dikkate alarak ve kendi hislerimizi rahatça tabir ederek savunmasız bir bağlantı biçimi sağlanması alaka dinamiği için değerlidir.
Şartsız sevginin, bize nasıl yarar sağlayacağını gözetmeden gösterdiğimiz bu sevginin fizyolojik alt yapısına baktığımızda araştırmalar ilgili beyin kısımlarının anne sevgisine dahil olan kısma benzediğini ve beynin ödül istemiyle bağlantılı olduğunu göstermektedir. Beynimiz bu sevgi karşısında bu iki durumla misal aktiviteyi göstermektedir. Olgunlaşmış sevgi vücudumuza de âlâ gelmektedir. Ömür doyumumuzu arttırmakta, bize yeterli gelirken ilgimize de olumlu yansımakta ve beraberliği güçlendirmektedir.
