Çocuklar, gelişim evrelerinin birinci periyotlarında dış dünya ile kendilerine has metotlarla bağlantı kurarlar. Ağlama, anlamsız ses öbekleri bu metotlardan bazılarıdır. Çocukluk periyodunda belli bir evre tamamlandıktan sonra bu irtibat araçlarının içine oyunlar da dahil olur. Gelişimlerini hala tamamlama evresinde olan çocuklar, söz etmek istedikleri birçok şeyi oyun lisanıyla aktarırlar. Bazen büyükler evlatlarının ne demek istediği noktasında ya da onunla sağlıklı bir bağlantı kuramadığını düşündüğünde Pedagoglardan yardım alabilirler. Ruhsal manada kuvvetli bir süreçten geçen çocukların da bu durumda neler hissettiğini anlamak, içerisinde bulunduğu durumdan en az formda etkilenmesini sağlamak ismine oyun terapilerine baş vurulur. Oyun terapisi metodunda her oyuncağın temsil ettiği gerçek hayatla temaslı manalar vardır. Terapist bu süreçte bazen çocuk danışanına yönergeler verir bazense onu büsbütün hür bırakarak kendi oyununu kurmasını ister. Çocuğun hangi oyuncaklarla ilgilendiği, ne çeşit oyunlar oynamak istediği ve oyun esnasındaki davranışları terapiste yaşanan sorun hakkında bilgiler verir yahut çocuğun özel olarak anlatmak istediği şeyleri anlamasında yardımcı olur. Böylece çocuk keyifli bir halde oyun oynarken danışmanı ise onun hakkında çıkarımlar ve tespitler yapma imkanı bulur. Sorun çözümlendikten sonra da terapi süreci de özel bir hadise tespiti yapılmadığı ve öteki bir uzmanın müdahale etmesi gerekmediği sürece birebir metotla devam eder. Artık çocuk terapistini bir oyun arkadaşı olarak görmeye başlamış ve ona güvenmiştir. Bu sayede tedavi için gereken birtakım koşullara daha rahat adapte olur ve kabullenir. Oyun terapisi metodu hassas yaklaşılması gereken ve anlaşılması güç olan tutumlar içerisine giren çocukların anlaşılmasında ve onu rahatsız eden durumun da onu incitmeden giderilmesini sağlamada epey tesirli bir yoldur. Bu tekniği tesirli kılan birincil konu ise tüm terapi sürecinin çocukla iş birliği içinde yürütülüyor olmasıdır.
Çoklukla 3-12 yaş ortasındaki çocuklarla çalışılan oyun terapisi, çocuğun zeka yaşına ve gelişimine nazaran esneklik gösterebilir. Bu terapiye başlanmadan evvel velilerden çocuğa dair uzunca ve ayrıntılı bir hayat hikayesi alınılır. Odaklanılması gereken sorun hakkında öngörü oluşturulur. Daha sonra oyun terapisinin tesirli olacağını düşünen terapist uygulamaya başlar. Tanışma seansında terapist, danışanının kendisini inançta hissedebileceği ve şartsız kabul gördüğü bir ortamda olduğunu anlamasını sağlar. Kendinde inanç duygusu oluşan çocuk ise terapist eşliğinde oyun aracılığıyla sıkıntılarını gün yüzüne çıkarmaya başlar.
Oyun terapisi, yaşanan ruhsal sorunların aşılmasında yardımcı olmasının yanı sıra çocuğun hislerini, isteklerini, muhtaçlıklarını daha düzgün anlamasına; sorun çözme, kendini denetim edebilme hünerlerinin, özgüveninin gelişmesine ve ilişkisel, davranışsal meselelerin azalmasına katkı sağlamaktadır. Bunun yanında gelişim sürecindeki her çocuğun gereksinimi olan oyun oynama, çocuğun yalnız kalabilme, empati kurabilme, kişilerarası irtibat ve ilgileri sağlıklı bir biçimde öğrenebilmesinin sağlandığı, dikkat, öğrenme, yaratıcılık üzere maharetlerini geliştirdiği bir aktivitedir. Şahısta bu marifetlerin sağlanmış olması toplumsal yaşantısında ve gündelik hayatında sağlıklı bağlantılar kurabilmesi ve kendini tamamlaması açısından kıymetlidir. Son olarak oyun terapisi metodu çocuklarda da görülebilen “dikkat eksikliği, tasa bozukluğu, fobiler ve hiperaktivite bozukluğu” üzere değerli sıkıntıların giderilmesinde de sıkça kullanılan bir psikoterapi tekniğidir. Oyun çocukların kendilerini tabir ettikleri bir lisan, oyuncaklarsa onların sözleridir. Bu bağlantı dünyasının içinde ebeveynlerinde yer alması çocuklarıyla daha düzgün bağlantı kurmalarını sağlar.
