Zihnimizin tek misyonu vardır fikir üretmek. Zihin alır, türetir ve onu çarpı 100 ile önümüze sunar. İntihar kanısı neden hayvanlarda yoktur, zira niyetleri yoktur. Lakin acı çekmeyen insan yoktur ve bu acı fizikî değildir; niyetlerden, sözlerden gelen acılardır. Bu da geçmişten gelen anılardan kaynaklanır. Acı kaçışı doğurur. Dış dünyadan kaçabiliriz. Örneğin bir kaplan gördüğünüzü farz edin kaçarız ve kaçmak bizi tahlile götürür, kaplandan kurtuluruz. Fakat iç dünyamızda durum bu türlü değildir. Boğulmaktan korkan biri bundan kaçtıkça sıcaktan bile korkmaya, telaş duymaya başlayacaktır. Zira sıcak ona tatili, tatil ona denizi ve denizse boğulmayı hatırlatacaktır. Hangi ortamda buna misal bir şey görse, hissetse kaçacaktır. Kaçmak, yok etmek manasına geliyor üzere düşünebiliriz lakin o denli değildir. “Neyi yok etmeye çalışırsak 10 katı ile bizim olur.” Örneğin sizi bir koltuğa oturttursam ve altınızda bomba olsa onu patlatacak tek şeyin sizin korkmanız, kaygılanmanız olduğunu başka türlü asla patlamayacağını söylesem bombayı düşünmekten kendinizi alıkoyabilir misiniz? Muhtemelen yanıtınız hayır olacak. İşte bu yüzden korkuyu yok etmek ya da etmeye çalışmak fonksiyonel değildir.
Dert duymayan insan yoktur. Yalnızca hayatta bedelleri olmayan beşerler korku duymaz. Neyi, ne için yaptığımız çok değerli. Bütün bunlar çerçevesinde düşündüğümüzde anksiyete hastalık değildir. Zihnimizin fonksiyonel olmayan niyetleri benimsemesi patolojidir.Tam da bu nokta da zihnimizin yaptıklarını yönetebilmeyi öğrenmek kıymetlidir.Anksiyeteden kurtulmak “yaşayan bir ölü” olmaktır; temel olan onu yönetebilmektir.Çünkü korku her vakit vardır. Tasadan kaçmamalı ve korkuyu kabul edip onu yönetebilmek fonksiyonel ve gerçek olandır.
