Bu çocuklarının etrafında pervane ebeveynlere , çocukları da elbette farklı yansılar vererek büyüyorlar, lakin en temelde öfke his olarak beliriyor.Her vakit da anneye babaya öfkelenilmez o vakit öfke çocuğun kendisine dönebiliyor.Yetişkin hayatta suçluluğu çok fazla olan bireylere dönüşürler bu çocuklar…
Farklı farklı tavırlar segiliyor çocuklar, bir kısmı kendi isteklerinin, hislerinin diğerleri için değerli olmadığını düşünerek büyüyor.Bu durum daha sonra pasif-agresif davranışlara, denetimsiz öfke patlamalarına ya da psikosomatik belirtilere neden olabiliyor.
Kimileri da yalnız kalmaktan korkuyor ve tenkitten kaçınmak için, davranış ve iş marifetinde çok yüksek düzeye ulaşmaya çalışıyor.Daha da berbatı bu yüksek düzeye hayat uzunluğu hiç durmadan çalışarak ulaşabileceklerini düşünüyorlar.Tipik olarak bu çocuklar büyüdüklerinde tatil yapmayı beceremeyen, iş odaklı ve yüksek kalp krizi riski taşıyan A tipi kişilik özelliklerine sahip şahıslara dönüşüyorlar.
Çocuklarına karşı çok hami ve hoşgörülü bu ebeveynler, ileride çocuklarının sorumluluk alma,işbirliği gösterme ve hedef saptama ile ilgili meseleler yaşayabileceğini fark edemiyorlar.Etrafında pervane olduğunuz çocuğunuz haklılık algılamaları ile de büyüyebiliyor.Diğer insanlardan üstün olduğuna inanıp, olağan toplumsal kuralları yönlendiren kurallara çok tepkisel olabiliyorlar…
Bu çocuklar birden fazla sefer ya kendi haklılıklarını tabir etme zahmeti ya da büsbütün her hususta haklı oldukları tezi ile büyür ve doğal olarak da bu durumdan ziyan görürler.
Doğduğu andan itibaren hayatı titizlikle planlanan, şimdi 3 yaşındayken hangi okula gideceği planlanan, 5 yaşında hangi sanat kolu ile uğraşacağı belirlenen yeniden hangi sporu yapıp kimlerle arkadaşlık edeceği belirlenen çocukların bağımsız olmayı öğrenmeleri , kendilerine inanç duymaları mümkün mü?
Pek, çocuğun sorun çözme hünerinin gelişimi ve özgüven kazanması olarak anne babalar neler yapabilir?Öncelikle pervane olmaktan vazgeçip, karşılarında kendilerinin uzantısı olmayan diğer bir birey olduğunu fark ederek elbette…
Bunun içinde daha küçük yaşlardan başlayarak,
Kendi işlerini kendinin görmesine, başlangıçta kusur yapmasına müsaade vermek, daha sonra yanlışlarını konuşup bunu yapmak yerine ne yapabilirdin üzerinde düşünmesini sağlamak
Günlük yaşantıda aile içinde çıkabilen meselelerin tahlilinde onun da fikrini almak
Toplumsal maharet geliştirmesi ve kendini sözü konusunda onu cesaretlendirmek
İzlediği sinemalardaki karakterlerin hislerini değerlendirmesine yardımcı olmak
Onun bir çocuk olduğunu ve kendisini inançta hissederek büyüyebilmesi için hudutlara ihtiyacı olduğunu bilmek ve göstermek
En değerlisi de kendi kararlarını kendisi alması konusunda destekleyici olmak…
Çocuklarımızın etrafında dolanıp onların hayatlarını kolaylaştırma maksadında olduğumuzu varsayarak onları kendi uzantılarımız üzere görmeye devam ediyor ve bu ortada da onları sakatlıyoruz…
Halil Cİbran’ın dediği üzere…
Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ancak sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, fikirlerinizi değil.
Zira onların da kendi niyetleri vardır.
Vücutlarını tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Zira ruhlar yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar üzere olmaya çalışabilirsiniz fakat sakın onları
Kendiniz üzere olmaya zorlamayın.
Zira hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki gayesi görür
Ve o şanlı gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Zira okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
