Travma, ömrümüz, bedenimizin bütünlüğü, sevdiklerimiz, hayat ve paha sistemlerimiz için önemli tehdit içeren olayların ve durumların bireyde yarattığı ruhsal etkilenmişliği tabir eder. Kendini kıymetli ve inançta hissetme, dünyayı manalı ve kabul edilebilir görme, öteki insanları yeterli ve yardımsever bulma üzere durumlar tehdit altında kalır.
● “Güvende değilim, dünya çok tehlikeli bir yer.”
● “Hiçbir yer benim için inançlı değil.”
● “Benim dünyam acımasız bir dünya ve bu dünyada neler olacağını evvelce kestirmek imkansız.”
● “Kimse yanımda değil ve olmayacak.”
üzere sarsılan inançlar oluşur.
Travma Sonrası Gerilim Bozukluğu ise travmatik olayın yaşanmasından bir aydan sonraki devirde ortaya çıkar. Kişi olayı şimdiki vakitte daima tekrar ediyormuş üzere yaşar, o sahneler tekrar gözlerinin önünden geçer. Tabi bu durum günlük fonksiyonu epeyce tesirler. Buna bağlı olarak kişi travmayı hatırlatacak her türlü şeyden uzak durarak kaçınma reaksiyonu geliştirir. Bireyde oluşan “Dünya inançlı bir yer değil, tehlike her an geri gelebilir.” niyetiyle çarçabuk irkilme, küçük şeylere fazla reaksiyon verme ve uykuda bozulma üzere durumlar ortaya çıkar.
Pekala Travmadan Sonra Nasıl İyileşiriz?
Güzelleşme süreci, içinde bulunduğumuz travmatik ruh halini, yanlışsız adımlarla bir büyüme sürecine dönüştürmektir. Yaşanılan bu tecrübenin hayatla birleştirilip travmanın akabinde hayata devam etmek manasına gelir. Travmaya ve ortaya çıkan değişimlere karşın hayatın denetimini ele almaktır. Bu süreçte danışanın güçlendirilmesi ve yeni bağların yaratılması üzerinde çalışılır. Terapi sürecinde kişi hasar gören inançta hissetme, yeterlilik üzere ruhsal maharetlerini tekrar geliştirebilir. Kişinin bu devirde etrafından toplumsal takviye alması da değerlidir.
Travma sonrası terapi süreci nasıl ilerler? Terapi süreci daima düzgüne yanlışsız giderek yol almaz, dalgalanmalarla devam eder. Bu süreçte günümüzdeki yahut geçmişteki tahminen de hiç konuşulmamış, şu ana kadar kaçılmış niyetler, derinden etkileyen ağır hisler ortaya çıkar. Nasıl ki bir yaraya pansuman yapılırken canımız yanar ama uygunlaşması için bu acının olması gerektiğini biliriz. Terapi de o denli bir süreç, hislerimize pansuman yapmak üzere. Terapide düzgünleşme süreci tam da burada başlar. Yani hisleri bastırmak, üstünü örtmek; unuttuğumuzu, derinlere gömdüğümüzü düşündürebilir. Ancak ufak bir tetiklenmede tekrar bizi etkileyebilir.
Unutmayalım ki kişinin travmayı ve ruhsal dayanağı kabul etmesi, onu değiştirmek için adım atması zayıflığın değil kuvvetin göstergesidir.