Çocuklar, gelişim evrelerinin birinci periyotlarında dış dünya ile kendilerine has metotlarla irtibat kurarlar. Ağlama, anlamsız ses öbekleri bu metotlardan bazılarıdır. Çocukluk devrinde muhakkak bir evre tamamlandıktan sonra bu irtibat araçlarının içine oyunlar da dahil olur. Gelişimlerini hala tamamlama evresinde olan çocuklar, söz etmek istedikleri birçok şeyi oyun lisanıyla aktarırlar. Bazen büyükler evlatlarının ne demek istediği noktasında ya da onunla sağlıklı bir bağlantı kuramadığını düşündüğünde Pedagoglardan yardım alabilirler. Ruhsal manada güçlü bir süreçten geçen çocukların da bu durumda neler hissettiğini anlamak, içerisinde bulunduğu durumdan en az biçimde etkilenmesini sağlamak ismine oyun terapilerine baş vurulur. Oyun terapisi metodunda her oyuncağın temsil ettiği gerçek hayatla kontaklı manalar vardır. Terapist bu süreçte bazen çocuk danışanına yönergeler verir bazense onu büsbütün hür bırakarak kendi oyununu kurmasını ister. Çocuğun hangi oyuncaklarla ilgilendiği, ne cins oyunlar oynamak istediği ve oyun esnasındaki davranışları terapiste yaşanan sorun hakkında bilgiler verir yahut çocuğun özel olarak anlatmak istediği şeyleri anlamasında yardımcı olur. Böylece çocuk keyifli bir biçimde oyun oynarken danışmanı ise onun hakkında çıkarımlar ve tespitler yapma imkanı bulur. Sorun çözümlendikten sonra da terapi süreci de özel bir olay tespiti yapılmadığı ve öbür bir uzmanın müdahale etmesi gerekmediği sürece tıpkı metotla devam eder. Artık çocuk terapistini bir oyun arkadaşı olarak görmeye başlamış ve ona güvenmiştir. Bu sayede tedavi için gereken birtakım kurallara daha rahat adapte olur ve kabullenir. Oyun terapisi metodu hassas yaklaşılması gereken ve anlaşılması güç olan haller içerisine giren çocukların anlaşılmasında ve onu rahatsız eden durumun da onu incitmeden giderilmesini sağlamada hayli tesirli bir prosedürdür. Bu sistemi tesirli kılan birincil konu ise tüm terapi sürecinin çocukla iş birliği içinde yürütülüyor olmasıdır.
Çoklukla 3-12 yaş ortasındaki çocuklarla çalışılan oyun terapisi, çocuğun zeka yaşına ve gelişimine nazaran esneklik gösterebilir. Bu terapiye başlanmadan evvel velilerden çocuğa dair uzunca ve ayrıntılı bir hayat hikayesi alınılır. Odaklanılması gereken sorun hakkında öngörü oluşturulur. Daha sonra oyun terapisinin tesirli olacağını düşünen terapist uygulamaya başlar. Tanışma seansında terapist, danışanının kendisini inançta hissedebileceği ve şartsız kabul gördüğü bir ortamda olduğunu anlamasını sağlar. Kendinde inanç duygusu oluşan çocuk ise terapist eşliğinde oyun aracılığıyla meselelerini gün yüzüne çıkarmaya başlar.
Oyun terapisi, yaşanan ruhsal sorunların aşılmasında yardımcı olmasının yanı sıra çocuğun hislerini, isteklerini, muhtaçlıklarını daha âlâ anlamasına; sorun çözme, kendini denetim edebilme maharetlerinin, özgüveninin gelişmesine ve ilişkisel, davranışsal sıkıntıların azalmasına katkı sağlamaktadır. Bunun yanında gelişim sürecindeki her çocuğun muhtaçlığı olan oyun oynama, çocuğun yalnız kalabilme, empati kurabilme, kişilerarası bağlantı ve ilgileri sağlıklı bir biçimde öğrenebilmesinin sağlandığı, dikkat, öğrenme, yaratıcılık üzere hünerlerini geliştirdiği bir aktivitedir. Şahısta bu hünerlerin sağlanmış olması toplumsal yaşantısında ve gündelik hayatında sağlıklı münasebetler kurabilmesi ve kendini tamamlaması açısından kıymetlidir. Son olarak oyun terapisi metodu çocuklarda da görülebilen “dikkat eksikliği, tasa bozukluğu, fobiler ve hiperaktivite bozukluğu” üzere değerli problemlerin giderilmesinde de sıkça kullanılan bir psikoterapi metodudur. Oyun çocukların kendilerini tabir ettikleri bir lisan, oyuncaklarsa onların sözleridir. Bu irtibat dünyasının içinde ebeveynlerinde yer alması çocuklarıyla daha güzel bağlantı kurmalarını sağlar.