– Evlenmek için “evlenmeye hazır” rastgele bir aday kâfi değildir. Toplumsal kriterlerin ve deri ahenginin uygun olması gerekir.
– Evlenmiş olmak, memnun bir hayat için kâfi şart değildir. Âlâ bir evlilik hayatını nasıl kurabilirim mi öğrenmelisiniz!
– Sizinle evlenen şahıstan sizi memnun etmesini beklemek yanlıştır. Birden fazla insan yalnızca “mutlu edilmek” beklentisi ile evlenir. Meğer evlilikte herkes mutsuz edildiği durumları kendisi belirleyebilmeli ve bunları değiştirebilme mahareti kazanarak memnunluğunu garantilemelidir.
– Evlilikte memnunluk yükselen bir ivme göstermez. Evlilik bir hayat halidir ve kolay olduğu söylenemez. En memnun an nikah masasındadır sonra yavaş yavaş düşecek ve yıllar sonra tekrar yükselmeye başlayacaktır. Bu iniş periyodunu yönetmeyi öğrenin. Bu evliliğin doğal sürecinde vardır. Eskisi kadar memnun değilim yanlış kişi ile evlendim boşanmalıyım fikri, yalnızca evlendiğim zamanki kadar memnun, heyecanlı değilim münasebetine dayanıyorsa, yalnızca evlilik terapisine gereksiniminiz vardır boşanmaya değil.
– Evlilik sanıldığı üzere iki kişi ortasında yapılmaz. Evlilik, en az üç kuşak öncesinin karakteristik özelliklerini taşıyan iki aile ortasında yapılır. Evleneceğim kişinin ailesinin hiç değeri yok sözü en çağdaş toplumlarda dahi geçerli değildir. Evlendiğiniz adam/kadın büyüdüğü sistemin doğal bir üyesidir. Onlardan başka düşünülemez. Evlilik kaybettiğimiz birinin yerini doldurmak için yapılamaz. Evlilik kararı büyük bir kaybın çabucak akabinde tanışılan biri ile yahut öncesinde tanışılıyor olsa dahi büyük bir kaybın akabinde verilmemelidir.
-Evlilik kararı tanıştıktan kısa müddet sonra alınmamalı, uzun yıllara yayılmış ilgiler evliliğe dönüşmeden evvel bir sefer daha gözden geçirilmelidir.
Kâfi müddette tanıma gerçekleşmeden evlenme kararı alınmamalı. Uzmanların yaptığı araştırmalara nazaran bu müddet kâfi aralıklarda görüşüyor olmak şartı ile altı aya kadar bir vakti kapsamaktadır.
Şayet bir nişanlılık üç yıl içinde hala evlilikle sonuçlanmamış ise o ilişkideolmayan bir şeyler olabilir. Zorla oldurmaya çalışmak evlilik sürecinin yeterli
gitmeyeceğine işaret olabilir ek olarak artık alaka döngüsü bozulmuş olabilir.
Mukadderatında kim varsa onunla ve kısmet olduğunda evlenilir.
Eş seçimi halk ortasında “kader, kısmet” olarak kıymetlendirilir ve bazen genç insanlarında bu görüşe katıldığına tanıklık ederiz. Bu görüş eski kuşaklarda yapılan evlilikler için sakınca yaratmazdı zira bireye aile tarafından seçilmiş eş yahut kendi seçtiği eş kısmet (!) olmuş olsa da erkek “kocanın karısına ” bayan “karının kocasına” olan beklenti ve sorumlulukları üzerinden bağlantı kurardı. Bireyler buna uygun davrandığında ise uyumlu akıcı bir evlilik hayatı sağlamak sıkıntı olmazdı.
Günümüzde ise durum bu değildir. Ferdî özeliklerin ön planda olduğu, şahsî tercih ve seçimlerin toplumsal karı-koca rolünün önüne geçtiği bir vakitte artık eş seçerken mukadderata kısmete değil bu iki insanın ne ölçüde başarılı bir evlilik yapabileceklerine bakmak gerekiyor.