Cep telefonunu elimize her aldığımızda…
Geçen gün gittiğimiz bir restoranda bir çift gözüme çarptı, evlenme teklifi için olduğunu sandığım güllerle kaplı bir masada oturuyorlardı. Bu çift ya restoranda gezip durmadan fotoğraf çekiyordu ya da oturup cep telefonları ile bir şeyler yapıyorlardı ve aklıma May’in bu satırları geldi:
“Bu dünya bizi her taraftan saran gelişmiş irtibat araçları ortasında gerçek kişisel irtibatın ziyadesiyle güç ve seyrek olduğu bir dünyadır…insan olarak şimdiki alınyazımız, şahıslar ortasındaki irtibatın neredeyse yok edildiği bir dünyada yaşamak… ömrümüzü bir ses kayıt aygıtına konuşarak geçiriyoruz; konutlarımızdaki radyo, televizyon ve telefon kablolarının sayıları arttıkça varlığımız daha da yalnızlaşıyor.”
May, birebir kitabında ayrıyeten şizoid olarak tanımladığı içinde yaşadığı dünyada var olan “Şizoid insanın teknolojik insanın bir ürünü” olduğundan bahsediyor.
May bu satırları 1969 yılında yazdığında, cep telefonu insanların hayatına Amerika’da yalnızca 5 sene evvel girmişti ve 1,5 milyon kullanıcısı vardı. 2013 datalarına nazaran dünyada cep telefonu kullananların sayısı ise 6,8 milyar kişi. May sanki bugün gençlerin %55’inin günlük toplam 4 saatten fazla vakti cep telefonunda yaşayarak geçirdiğini duysa ne kaygısı?
“Şizoid” midir tam olarak bunun karşılığı kestiremiyorum; zira artık hepimiz iki hayatımız olduğunu biliyoruz: 1) Gerçek ömrümüz 2)Sanal dünyadaki ömrümüz. İki ömrümüz var lakin bizden bir tane var. Bu durum bir seçimi gerektiriyor: Ya orada olacaksınız ya burada. Sanırım May’in bahsettiği bu yalnızlık yanımızdaki şahsa sanal dünyayı tercih ettiğimizde başlıyor. Yanımızdaki ile değil de sanaldakilerle konuşmaya başladığımız da başlıyor gerçek omurdaki aramızdaki uzaklık. O vakit başlıyor susmalar… o vakit başlıyor yanyana ancak uzak olmalar… o vakit başlıyor May’in bahsettiği bu iletişimsizlik.
O yüzden sanal dünyayı yok saymanın imkânsız olduğu günümüzde gereksinim duyulan bir istikrar kurmak tahminen. İstikrar, bir yandan sanal dünyada var olurken karşımızdaki sevdiğimizi unutmamak… onunla yaşayabileceğimiz o anı kaçırmamak… orada var olacağım diye sevdiğimiz şahısla göz göze gelmenin… içtiğimiz bir yudum çayın ve yüzümüze dokunan serin rüzgarın keyfini unutmamaktır belki… İstikrar, bunların keyfini yaşarken bir müddetliğine de olsa sanal dünyaya ardımızı dönebilmektir belki… gerçekte anın keyfini yakalamışken, onları sanal dünyamıza tercih etmemektir tahminen.
Unutmamız gereken gerçek şu tahminen, cep telefonunu rasgele de olsa elimize her aldığımızda dengeyi kuramayıp içinde bulunduğu anı kaçıran… sevdiğinden uzaklaşan…yaşamı kaçıran yeniden biziz… yeniden biz olacağız!